Ineens zat hij in mijn hoofd, Gerard Cox met zijn liedje “ ‘t is weer voorbij die mooie zomer…..” Een heuse hit in 1973, ja echt waar, zolang geleden alweer. Op de een of andere manier passeert ’t liedje ieder jaar de revue. Of het komt door het golvende timbre of door de goed gekozen woorden, ik weet het niet, ik word er altijd een beetje weemoedig van.
De zomer van 2021, wat keken we er naar uit, zon, warmte, vrijheid, uiteindelijk werd het een zomer van uitersten…..
Te beginnen met hét weer! Volgens de deskundigen werd de temperatuur warmer gemeten en scheen de zon gemiddeld net zo vaak als in een “normale” Nederlandse zomer. Toch voelde het voor mij iets anders. In de maanden juli en augustus hebben we vooral veel regen en in Limburg heel veel water gezien….. En natuurlijk waren er zomerse en zonnige dagen, maar dat hadden er voor mij best wat meer mogen zijn.
Dan waren er óók deze zomer, de C-maatregelen, die als een zwaard van Damocles boven onze hoofden hingen. Meerdere keren stonden mensen, al dan niet gevaccineerd, lijnrecht tegenover elkaar.
Ook de belofte dat het een mooie festival zomer zou worden en dat we met z’n allen konden “dansen met Janssen” werd binnen no-time de kop in gedrukt.
Poorten van festivals bleven tóch gesloten, theaters en bioscopen mochten maar voor een derde gevuld worden en de grotere evenementen binnen gingen weer niet door.
Grote sportevenementen daarentegen wel, bezocht door velen….
Ongetwijfeld gaat de zomer van 2021 de boeken in als de zomer van de tweedeling en het “meten met twee maten”.
Door het uitstel vorig jaar, hadden we wel nog dé Nederlandse sportzomer te goed. Na een veelbelovende groepswinst van Oranje werd voetbalminnend Nederland zwaar teleurgesteld toen de Tsjechen de Nederlanders eind juni alweer “naar huis” stuurden. Datzelfde weekend ging de Tour de France van start. Gelukkig bleek in de tweede rit al dat Nederlanders écht kunnen fietsen. Met nog een paar etappe zeges en een paar dagen de bollentrui deden onze landgenoten het niet geheel onverdienstelijk.
De Olympische “bubbel” spatte al snel uiteen, toen in de eerste dagen een aantal atleten positief testten en kanshebbers om welke reden dan ook de plank volledig missloegen. Maar toch bleken de sterren ons gunstig gezind, want op een bepaald moment keerde het tij, en werden er medailles gescoord vanuit onverwachte hoeken. Er werden geweldige prestaties geleverd en uiteindelijk eindigde TeamNL met een recordaantal medailles. De Nederlandse para-olympiërs, jammer dat ze zo weinig aandacht kregen, deden dat later nog eens dunnetjes over.
Maar de daadwerkelijke (zomer) sportheld was toch wel “onze” eigen Max! Hij was al goed bezig, maar zijn optreden en winst in Zandvoort mag je toch wel de apotheose van de Nederlandse sportzomer noemen. Nederland zette zich wereldwijd op de kaart toen Max op de bovenste trede van het erepodium stond, geflankeerd door de Nederlandse driekleur, luisterend naar het Wilhelmus met de duinen en een strak blauwe lucht op de achtergrond…..
Heel anders kwam ons land begin juli in het nieuws. Een brutale moordaanslag op Nederlands bekendste misdaad verslaggever bracht door het hele land een shock teweeg. Verdriet en woede dat zó iets in ons land kon gebeuren, dat iemand die “gewoon” zijn werk doet dit met de dood moet bekopen…..
Maar het was niet alleen maar “kommer en kwel”.
Mijn eigen “reis” wereld ging weer een klein beetje meer open. Ik kon weer aan de slag, had weer afspraken en leuke gesprekken met klanten. Zag blije gezichten als ik tickets langs ging brengen en hoorde enthousiaste verhalen van mensen die terug kwamen uit landen waar wel volop de zon scheen.
Verder heb ik genoten van de zonnige dagen die er wél waren. Even een ijsje eten met mijn kleinkinderen, met vrienden een drankje drinken op een gezellig terras, bijkletsen en kijken naar de mensen die over de Kade flaneren. En als de zon écht scheen, samen met mijn man, heerlijk varen over de Maas en haar plassen onder het genot van een verkoelend drankje en een lekker hapje.
Al deze gedachten spinsels gaan door mijn hoofd als ik schommelend op onze tuinbank geniet van de laatste zonnestralen van een heerlijke na-zomerdag. “Ach” denk ik bij mezelf “deze zomer was zo slecht nog niet”. Ik schommel nog even door en op de drempel van de herfst voel ik mij een heel tevreden en gelukkig mens.
