Lang geleden keek ik reikhalzend uit naar het moment waarop ik achttien jaar zou worden. Hét magische getal. De deur naar ultieme vrijheid, en… een rijbewijs. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat het zo ver was. Eindelijk brak dat gelukzalige moment aan. Daarna moest ik nog officieel volwassen worden en mijn nieuwe doel werd eenentwintig jaar. Ik stond te trappelen, nog maar drie jaar te gaan. Ik weet nog dat die tijd tergend langzaam voorbij ging, de dagen, maanden en jaren leken te kruipen.
Waarschijnlijk (her)kennen we dit gevoel allemaal. Het zal voor de twintigers van nu niet anders zijn. Je bent jong en je wilt vooruit. Het kan allemaal niet snel genoeg gaan. Je staat in de startblokken en wilt de wereld veroveren. Je ervaart nieuwe dingen, leert nieuwe mensen kennen en maakt keuzes hoe je verder wilt in het leven. Al deze nieuwe ervaringen sla je op. En hoe meer herinneringen je maakt, hoe langer de tijd lijkt de duren. De klok tikt in je voordeel.
Zo rond je vijfendertigste heb je misschien al een gezin met kleine kinderen en ben je gesetteld. Of juist niet. Misschien ben je wel een heel andere weg ingeslagen dan dat je ooit van plan was. Steeds vaker loop je tegen dingen aan die je al dan niet in eigen hand hebt, zaken die je niet hebt voorzien. Je weet inmiddels ook dat je niets voor niets krijgt in het leven. En je hebt ervaren dat het leven niet alleen uit leuke momenten bestaat, maar dat je ook tegenslagen het hoofd moet bieden. En de tijd tikt door.
En dan ga je richting vijftig. Het is statistisch bewezen, dat je ergens tussen de veertig en vijftig jaar de leeftijd bereikt waarop je midden in het leven staat. Misschien wel hét moment om balans op te maken. Daar waar de één angstvallig vasthoudt aan wat hij heeft, steekt bij de ander het ‘is-dit-alles-gevoel’ de kop op. Keuzes worden gemaakt, misschien voor een nieuwe partner of toch nog een andere carrière. Als je het roer nog om wilt gooien moet het je nú doen, want anders doe je het misschien nooit meer. En de tijd gaat door……….
Tijd! Het blijft een bizar fenomeen. Op de klok tikken de seconden met een constante snelheid, die minuut die duurt altijd even lang. Alleen voelt het vaak zo anders. Als je wacht op de uitslag van een examen of een ander belangrijk bericht, dan kruipen de wijzers vooruit. Hoe graag zou je diezelfde wijzers willen tegen houden als iemand van wie je houdt ernstig ziek is, of erger nog, geen tijd meer krijgt. En waarom krijgt de een meer tijd dan de ander?
Het gevoel dat die vakantie waar je maanden naar toe hebt geleefd in no-time weer voorbij is kennen we allemaal. En iedereen heeft ook ooit ervaren dat een heenreis altijd langer duurt dan terugreis. Tijd, is een soort mind-fuck.
Vorige week, op twee december is onze tweede kleinzoon geboren. Een waardevol moment waarop je zou willen dat je de tijd even stil kon zetten om optimaal te genieten. Gelijk bij zijn eerste aanblik had ik een déja vu, want hij lijkt precies op zijn vader, onze zoon. Of het door die gelijkenis kwam of door de emoties, ik weet het niet, maar in een fractie van een seconde was ik terug in de tijd, toen ik voor het eerst moeder werd. Ik vroeg me af waar die drieëndertig jaar gebleven waren en ik realiseerde mij dat je voorbije tijd nooit meer terug krijgt.
Is het dan toch waar dat de tijd vliegt naarmate je ouder wordt? Dat je je steeds vaker afvraagt waar de week, de maand, het jaar, of zelfs het afgelopen decennium in vredesnaam gebleven zijn.
Toch blijven we met z’n allen jagen en jachten in het leven. We maken ons druk over zaken die er helemaal niet zo toedoen.
En dan te weten dat tijd waarschijnlijk het meest dierbare bezit is dat we hebben. Maar tegelijkertijd ook schaars en kostbaar. Laten we daarom zoveel mogelijk tijd spenderen aan de mensen die we lief hebben of gewoon doen wat ons gelukkig maakt. Misschien moeten we wat vaker stilstaan bij de mooie en kostbare momenten in het leven. En wie weet maken we dan voor de generaties na ons de wereld een stukje vriendelijker.
Tot de volgende keer.
Sabina