Feit is dat de meteorologische zomer begint op 21 juni. Een statistisch gegeven, want soms hebben we de maanden voorafgaand al prachtige zomerse dagen gehad en soms, zoals afgelopen voorjaar lijkt het eerder herfst dan lente. De maand juni, behalve afgelopen week, is overwegend een heerlijke zonnige maand geweest met hoge temperaturen. Ik hou daar van, want ik word blij van zon en warmte.
Toch komt bij mij dat échte zomergevoel pas zo rond de start van de maand juli. Dat heeft overigens helemaal niets met het weer te maken, maar meer met nostalgie en mooie en dierbare herinneringen.
Als kind begon voor mij de zomer altijd met de start van de Tour de France. En nee, ik heb helemaal niets met wielrennen, heb de wedstrijd tactieken ook nooit begrepen, maar ik had wel een vader die hier heel erg warm voor liep. Hij was geen specifieke sportjournalist, maar toch ging hij ieder jaar mee met de Tour.
Hij genoot er van om de mens achter de sport te beschrijven en had enorm respect voor die mannen die op zo’n heel klein zadel honderden kilometers door Frankrijk wegtrapten. En ik? Ik verheugde me op zijn terugkomst, want dan was het gezin aan de beurt. Meestal gingen we op vakantie naar de Adriatische Kust in Italië.
Tijdens de lange autorit genoten we van zijn verhalen over zijn Tour-belevenissen. Het ging er in die jaren heel anders aan toe dan nu. Toen werden de verhalen van de journalisten nog per telex door gestuurd. Omdat etappes ook in meest kleine (berg) dorpen eindigden werden er ’s nacht complete tentdorpen uit de grond gestampt. Ponstypistes, die in alle talen fonetisch konden typen, stuurden aan het van de dag de artikelen door, zodat de deadlines werden gehaald…..
En dan het mooie verhaal van die Parijse slager, die jaarlijks zijn zaak sloot om als chauffeur de “bezemwagen” te besturen. Hij had als opdracht om altijd achter de laatste tour renner te blijven, en hoe kan het ook anders, mijn vader was meerdere etappes zijn co-chauffeur. Met een ijskoud drankje en de mededeling dat er in die gekoelde “bezemwagen” een soort van bed klaarstond, wisten mijn vader en de slager altijd weer die arme fietser te overtuigen af te stappen en op te geven. Tot op de dag van vandaag komen die mooie, vaak geromantiseerde verhalen weer bij mij op bij het zien van een tour finish op het acht-uur journaal.
Wat betreft onze vakantieplanning zijn mijn man en ik al lang niet meer gebonden aan het hoogseizoen. Maar toen ik deze week de reispapieren bezorgde bij een gezin dat binnenkort met de auto naar Italië vertrekt, bespeurde ik een vleugje jaloezie. Wat waren onze jaarlijkse vakanties in Italië een feest. Het ultieme zomergevoel. We logeerde altijd in hetzelfde Italiaanse familiehotel. Niets bijzonders, maar ze serveerde daar het lekkerste eten van het land.
La nonna zelf namelijk stond in de keuken en zij toverde iedere dag de meeste heerlijke Italiaanse gerechten op tafel. Ik kwam er niet alleen als kind, maar ook als tiener en later zelfs met mijn eigen gezin. Veel mooie momenten hebben we daar beleefd. Ik herinner me de zomer van 1988 nog goed. In tegenstelling tot afgelopen zondag bereikte Nederland na winst op Duitsland, wel de EK finale. Mijn vader en moeder liepen samen met onze oudste zoon, nog net geen jaar oud en gehuld in een knal oranje outfit, apetrots door de straten van Cattolica en werden heel sportief gefeliciteerd door de Italianen, die nét die andere halve finale verloren hadden.
Ook memorabel, en voor mij zeker ook verbonden aan de start van de zomer waren de roemruchte lagere schoolafsluitingen op “het Munster”. Het schoolplein werd omgebouwd tot een heus café. Ineens waren en ouders, en vooral vaders genoeg die zich als vrijwilliger opwierpen om te tappen. Ik denk dat menig horeca gelegenheid jaloers zou zijn geweest op de liters bier die daar op die avond werden weggedronken. Vriendschappen voor het leven zijn daar ontstaan en het was doodnormaal om tegen middernacht met het oudste kind aan de hand en een slapend kind in kinderwagen naar huis te wankelen.
Juli 1993 heb ik die schoolafsluiting moeten missen. Die vrijdagavond lag ik in het ziekenhuis. Ik verbleef daar al een aantal weken want er waren complicaties tijdens mijn zwangerschap. En het zou ook nog een dikke maand duren voordat ons tweede kindje werd geboren. Buiten was het warm, mijn man en oudste zoon waren op het schoolplein. Ik kreeg die avond geen bezoek. De ontzettend lieve verpleegkundigen kwamen om de beurt even een praatje maken en er werden ijsjes gehaald bij Zilly, ook voor mij.
Die avond die zo heel rustig begon kreeg ineens een heel andere wending. Geheel onverwacht is die nacht, 2 juli 1993, ons dochtertje geboren. Te vroeg, te klein, heel sterk, een beauty en een vechter. Vier weken schommelen tussen, geluk, angst en vrees.
Uiteindelijk was ze vier mooie zomer weken was in ons leven. Soms vraag ik me af hoe zij er nu, 28 jaar later uit zou hebben gezien. Wat ze zou doen in haar leven? Ik zal het nooit weten, maar als ik dan naar mijn twee andere schatten kijk, dan weet ik zeker dat ook zij een mooi mens geworden was. Voor mij en mijn man blijft ze altijd ons kleine meisje en heeft ze een bijzondere plaats in mijn hart, ons zomerzonnetje.
En die zomer? Ik geniet nog steeds, ik hou nog steeds van de warmte en van de zon, maar de maand juli is nooit meer hetzelfde geworden.
Liefs Sabina
Roermond, 2 juli 2021