Afgelopen weekend was het Pasen. Eerlijk gezegd ben ik de daadwerkelijke christelijke oorsprong al lang geleden uit het oog verloren. Pasen associeer ik vooral met ontbijten of liever nog, brunchen, voorjaar en zon. Wat betreft dat laatste zijn we dit jaar letterlijk van een koude kermis thuisgekomen. Jammer want in de “Goede week” hebben we toch een paar echte zomerse dagen gehad.
Wat we óók hadden was de Passion! Weliswaar Corona proof, dus zonder publiek, maar wel met een gevarieerde cast en prachtige liedjes. Het verhaal over hoop, verbinding en er voor elkaar zijn, was wat mij betreft een mooie boodschap in een tijd die steeds meer verhard en waarin negativiteit zo’n beetje de boventoon voert. Zelfs de Passion ontkwam hier niet aan en hield de gemoederen goed bezig.
Maar laten we eerlijk zijn, de eerste beelden spatten van het scherm af. Ik ben apentrots dat Roermond “mijn” stad is. Wat een decor! Prachtige dronebeelden vanuit de lucht en mooie plekjes van de stad goed in beeld gebracht. De hoofdrol was toch echt wel weggelegd voor het Munsterplein. Mijn vader zei het lang geleden al “Ik woon aan het mooiste plein van Nederland”. Als je de beelden zag is daar niets aan gelogen.
Het orkest op de prachtige kiosk. Dat zal Pierre Cuypers tevreden hebben gestemd, per slot van rekening heeft hij het ooit als muziekkoepel ontworpen. De Munsterkerk in al haar glorie! Je kunt het een revanche noemen. Vorig jaar immers is het 800 jarig bestaan een beetje stilletjes voorbij gegaan. Al die historie, geflankeerd door laserstralen, loodrecht naar de hemel, alsof Jezus zelf de regie in handen had. Alle kritikasters ten spijt bleek dit Paasspektakel een kijkerskanon, sommige noemen het zelfs de beste versie ooit. Tja, en of het straks zijn vruchten gaat afwerpen? We zullen het moeten afwachten. Roermond is in ieder geval wel door meer dan 2,5 miljoen mensen gezien, toch een mooie opsteker!
Terug naar Pasen, dé tijd voor een familie samenzijn, tenminste voor zover alle corona regels dit toelaten. Een klein beetje smokkelen en tellen in de goede richting en zo zaten wij Tweede Paasdag met ons hele gezin aan het Paasontbijt.
Voordat het zover was moest er nog van alles geregeld worden. Tenminste, dat vind ik altijd. Dagen van te voren boodschappenlijstjes maken, en die ook steeds weer wijzigen, omdat ik weer iets anders bedenk. Boodschappen doen, en altijd te veel kopen omdat ik bang ben dat ik te weinig heb. En hoezeer ik het ook iedere keer weer probeer, het lukt mij maar niet om iets aan het toeval over te laten.
Het is Pasen, kun je nagaan hoe het er met Kerst in mijn hoofd uitziet!
Dan te bedenken dat ik lang geleden iemand was die juist alles aan het toeval overliet. Spontane acties waren voor mij eerder regel dan uitzondering. Ergens onderweg ben ik dat heerlijke makkelijke gevoel kwijtgeraakt. Ongetwijfeld vanwege het feit dat ik altijd druk was. Een eigen bedrijf, een aantal jaren zelfs twee eigen bedrijven, een baan in loondienst, een huishouden en een gezin. Heel normaal vond ik, want ik ben nog van de generatie “Niet piepen, doorwerken, er moet brood op de plank komen”. Hoewel ik periodes kende dat ik zelfs aan 24 uur in een dag te weinig had, kreeg ik de cirkel altijd weer rond. Uiteraard met een super strakke planning en elke minuut van de dag ingevuld. Voor spontaniteit was er dus al snel geen ruimte meer!
Jarenlang heb ik zo geleefd. En toen ineens kwam die bekende man met de hamer. Met een enorme genadeslag werd ik van de ene op de andere dag uitgeschakeld. Mijn lichaam wilde niet meer. Achteraf besef ik dat ik die eerdere kleine aanwijzingen nooit had mogen negeren. Die kleine lichamelijke gebreken die ook altijd weer vanzelf over gingen waren plotseling een heel groot ding geworden. Je word toch niet ziek van veel en hard werken? Dit kan mij toch niet overkomen?
Het koste even wat tijd, maar ik kon er echt niet meer omheen, ik moest toegeven dat een zware burn out mijn klachten veroorzaakte. Mijn eerste overwinning? Ik ben hulp gaan zoeken, want ik besefte eindelijk dat ik niet alles zelf en alleen op kon lossen. Ik ben aan de slag gegaan, heb keihard gewerkt, heb mijzelf meer dan eens een spiegel voorgehouden en ben heel diep gegaan.
Mijn klachten zijn minder geworden, maar ik ben er nog lang niet. Het lukt mij gelukkig steeds vaker minder belangrijke dingen los te laten. Geloof me, voor de perfectionist die ik ben, blijft dat bijna een onmogelijke zaak.
Tweede Paasdag, ontbijt! Vroeg op staan, alles regelen. Halve kamer verbouwen, want iedereen moet zitten, dus meer stoelen, perfect gedekte tafel, broodjes afbakken, jus d’orange, kaarsjes aan, kinderstoel, thee en koffie, waarom is het zo’n rot weer chocolade eitjes dus binnen verstoppen………..
Mijn hoofd loopt over, mijn hartslag is te hoog en de perfectionist in mij vindt dat het allemaal niet goed geregeld is. Deze stress Paas-kip rent van hot naar haar en even dreigt het mis te gaan.
En dan, dan ineens zie ik mijn Paastafel pas echt. Mijn lieve man, de kinderen waar ik zo ontzettend trots op ben, mijn twee schatten van kleinzoontjes. Iedereen waar ik zielsveel van hou, gezellig samen aan mijn tafel. Niemand maakt zich druk, en al zeker niet over hetgeen op tafel staat.
Ik haal diep adem, gooi mijn schort aan de kant en schuif aan. Ineens denk ik aan de mooie woorden van de vorige week overleden Bibian Mentel “verzamel herinneringen, geen bezittingen”. Zo is het maar net denk ik bij mezelf en weg is mijn stress. Het was een heerlijke en onvergetelijke ochtend.
Liefs Sabina