Gisteren op de vroege zondagochtend stond ik in onze achtertuin. Ik keek en zag een surrealistisch beeld. Heel langzaam probeert de zon zich een weg te banen door een kleine beetje nevel dat boven de stad hangt. De temperatuur is al heel aangenaam, de vogeltjes fluiten en de eendjes die langs zwemmen kan ik bijna aanraken. Het water van de Roer heeft de rand van onze tuin net bereikt. Normaal gesproken lopen we nog een trap naar beneden om op onze steiger te komen en dan, nog zo’n tien centimeter lager stroomt de Roer.
We mogen ons gelukkig prijzen. Na de overstromingen in 1993 en 1995, toen ook een groot gedeelte van de binnenstad onder water stond, zijn damwanden geplaatst in deze rivier. De afgelopen dagen was de ultieme test, het water werd ingedamd, en het lijkt er op dat de binnenstad, en dus ook wij, gespaard blijven van enorme hoeveelheden water.
Maar het water moet wél ergens naar toe, en daar waar de een beschermd wordt, beleefd de ander angstige en onzekere momenten. Mensen ten zuiden en noorden van de Hambeek, zo ongeveer in het verlengde van onze straat, mogen al drie dagen hun huis niet meer in. Stel je eens voor; van het ene op het andere moment huis en haard achterlaten, niet weten wanneer je terug mag en erger nog hoe tref je je huis straks weer aan…..
Gisteren is samen met het leger, bewoners en mensen die “gewoon” kwamen helpen met man en macht gewerkt om met zandzakken de kades te verhogen. Het ziet er naar uit dat dit heeft geloond, want het lijkt erop dat in deze wijk de huizen in de meeste gevallen droog zijn gebleven. Misschien hier en daar een kelder, maar ach….
Toch is Roermond niet helemaal door het oog van de naald gekropen. Roermond stad aan het water, met campings, jachthavens en Beachclubs op prachtige locaties. Zij waren helemaal klaar voor de start van de zomervakantie, eindelijk konden en mochten ze weer gasten ontvangen. En dan? Natuurgeweld waar niemand tegenop gewassen is. Zij zijn letterlijk opgeslokt door het water. Wat treffen zij aan als het water straks weer zakt?
Midden en Noord Limburg heeft nog een klein beetje tijd gehad om zich voor te bereiden op hetgeen komen ging. Zuid Limburg daarentegen werd overvallen door het water. Daar heeft zich een catastrofe voltrokken van ongekende omvang. Inmiddels trekt het water daar weg en is er een begin gemaakt met puinruimen en weer opbouwen. Samen de schouders er onder en opnieuw beginnen.
Als ik zo over het water van de Roer kijk denk ik ook aan de vele (dodelijke) slachtoffers in Duitsland en in België waar het wassende water complete steden en dorpen heeft weggevaagd. Deze beelden verwacht je niet in westerse, moderne landen in Europa…… Ik hoorde gisteren iemand zeggen “vuur kun je met water bestrijden, maar water….”
Onze Mooder Maas, normaal gesproken rustig meanderend door onze mooie provincie. Vroeger belangrijk voor handel en industrie, een verbindingsroute van Zuid naar Noord. Inmiddels samen met de zijarmen en Maasplassen belangrijk voor recreatie en toerisme, want ja Limburg heeft veel meer dan alleen heuvels. Vaak bejubeld en bezongen en zo verweven met de Limburgers.
Lang geleden heeft mijn lieve oom Jan een liedje geschreven over “De luuj van aan de Maas”. De afgelopen dagen is de tekst vaak door mijn hoofd gegaan en ik wil die graag met jullie delen. Nee lieve Nederlandstalige lezers is ga het niet voor jullie vertalen, want ik denk dat jullie het wel begrijpen.
De Maas is al jaore op waeg nao de zee,
langs sjtedjes en dörpe, langs weije vol vee.
Ze geit traog en breid door ‘t Limburgse landj,
bringk laeve en werk langs de waterkantj.
Refrein:
En es de aovend is gevalle, zòlle in ‘t sjeemerleech
euveral kleur’ge lempkes branje, tösse Venlo en Mesjtreech.
En es de aovend is gevalle, kòm dan drinke veer ein glaas.
Dan heur ich gaer die aaj verhaole van de luuj van aan de Maas.
De sjeepe die vare, de vlagge in top,
in zomer en wintjer, sjtroum aaf en sjtroum op.
Maar sjoon is de Maas es ze blink in de maon
en doezjende lempkes zich sjpeg’le gaon.
De verhalen van de afgelopen dagen zullen ongetwijfeld ook weer vaak verteld gaan worden, de maan en de lampjes zullen weer spiegelen in het rustige water van de Maas. En wij Limburgers? Wij proberen de ellende te relativeren, ruimen de rotzooi op en gaan aan de slag. En daarna? Daarna drinken ongetwijfeld een glas van het een of ander op een van die prachtige plekken aan de Maas.
Ik wens iedereen die op welke manier dan ook, getroffen is door de overstromingen heel veel sterkte toe. ’t Kump weer good!
Liefs Sabina