Tijd voor een nieuwe column. De onderwerpen voor mijn vorige columns kwamen automatisch bij me op. Even nadenken over een kort en krachtige titel en schrijven maar. Leuk om jullie, mijn lezers, op een luchtige manier deel te laten worden van hetgeen mij bezighoudt. Soms met een knipoog naar het verleden, soms met de nadruk op het heden, maar in ieder geval altijd met een positieve kijk op zaken.
Optimisme zit namelijk in mijn genen. Hoewel? Het schijnt dat je er niet mee geboren wordt. Positief denken en levensvreugde krijg je mee vanuit je jeugd, in je opvoeding. Dank jullie wel dus, lieve ouders, goed werk afgeleverd.
Ik ben heel blij met mijn positieve instelling. Het voelt namelijk goed en het is een eigenschap die mij staande houdt in barre tijden. Het stelt mij in staat narigheid om te buigen naar beter perspectief. Natuurlijk lukt dit niet altijd, maar ik belicht het liefst zoveel mogelijk de zonnige kant van zaken, ook in mijn verhalen.
Als ik die zonnige kant heel letterlijk neem dan moet ik mijn column deze keer wijden aan de ongekende hoge temperaturen van de afgelopen dagen. Ik zou kunnen schrijven over mijn wandeling van afgelopen zondag. Ja, ik wandel nog steeds elke dag, een positieve gewoonte die ik heb overgehouden aan de eerste lockdown. Het doet me goed, maakt mijn hoofd leeg, en dan ook direct weer vol met frisse nieuwe ideeën. Tenminste meestal…
Afgelopen zondag ging ik al vroeg op pad en ik heb genoten. Lente in februari! Wie wil dat nu niet? Ik hou van dat jaargetijde, frisse lucht, dagen die lengen en natuurlijk die heerlijke zon. Als de zon schijnt ziet de wereld er mooier uit.
Het weer is zo heerlijk dat tijdens mijn wandeling mijn jas open kan. Ik loop langs de Maas, via het stadspark Hattem, waar mensen zitten te picknicken, naar de binnenstad. Roermond ademt lente.
Bizar is het wel, want het is per slot van rekening nog gewoon winter. De sneeuw, het ijs en de vrieskou hebben we immers nog vers in ons geheugen. Snel wordt duidelijk dat ik niet de enige ben die van het mooie weer geniet. Tijdens mijn ommetje kom ik niet alleen veel wandelaars tegen, ook de wielrenfietsen en de motors zijn overduidelijk van stal gehaald. Aan de groepjes die voorbij rijden zie ik dat de eerste tour tochten een feit zijn, gezellig samen op pad.
Bij de afhaalpunten voor koffie, wafels en ijs is het ook een drukte van belang. Bedrijvigheid alom op straat. Heel even krijg ik de ingeving een vriendin te bellen, samen een terrasje te pakken, even bijkletsen. Gewoon genieten van het mooie weer……..Het lijkt bijna een “normale” lente-zondag.
Ik weet wel beter en loop verder. Er gaan allerlei gedachten door mijn hoofd, maar het ontbreekt mij dit keer aan inspiratie. Even mijmeren dus over hoe “het vroeger was”, dan komt de rest misschien vanzelf.
Ik herinner me, dat ik vandaag, precies één jaar geleden samen met mijn zusje op de bühne stond. Het was toen Vastelaoves zondag en we presenteerden bij Blond de receptie van de Eerste echte Beer prinses. Leuk feestje, dat in 2021 een vervolg zou krijgen. Niet gelukt dus, maar mijn optimisme wint en ik denk alvast na over 2022.
Dan denk ik aan die klant, die ik morgen moet bellen. Zijn reis wordt nu voor de derde keer omgeboekt, dit keer naar 2022. Een reis die hij eigenlijk begin april 2020 zou hebben gemaakt. De reisbranche? We liggen nu al bijna één jaar stil en nog steeds heel weinig perspectief. Kom op denk ik bij mezelf, positief blijven. Het gaat allemaal goedkomen met mijn bedrijf. Als er straks weer gereisd mag worden, staan de mensen in de rij.
En dan flitst mijn lieve vriendin door mijn hoofd, ook ZZP’er en een kei in haar vak. Eventcoördinator en de beste regelateur voor mooie feesten en partijen. Ook haar business ligt stil vanaf maart 2020. Ik moet haar morgen écht even bellen, even bijpraten, misschien heeft zij iets leuks te vertellen. Ik grijns in mezelf, hoe dan? Behalve haar dagelijks wandelingen met de hond zal zij net als iedereen ook niet echt iets spannends meemaken. Leuke, (ont)spannende dingen doen en beleven, hoe was het ook al weer?
Oh ja, we hebben ook nog een voucher voor de musical Tina Turner. We hadden tickets voor april 2020, toen voor december en nu….? Ik ben benieuwd of die überhaupt nog ooit door zal gaan. Waarschijnlijk moeten de artiesten opnieuw hun teksten leren…
Ik stap stevig door en wandel verder. Nog steeds geen idee voor mijn column. Om me heen zie ik terrasstoelen gestapeld en denk aan mijn (horeca) man en al zijn vakgenoten. Deze eerste, prachtige lentedag, ook die missen ze weer. Wat had vandaag een mooie opsteker kunnen zijn voor al die hotels, restaurants en cafés …… Iedereen snakt toch naar een drankje op een terras of aan de bar, en wat dacht je van een etentje buiten de deur? Hoe lang nog? Komt er dinsdag misschien positief nieuws? Laten we het hopen, want dat kunnen we inmiddels allemaal keihard gebruiken, zelfs ik, de geboren optimist.
Bijna thuis, nog steeds geen onderwerp voor de column, maar gelukkig weet ik inmiddels wel wat we eten vandaag, eindigt mijn wandeling toch nog positief. Mijn vader zei altijd: “het nieuws ligt op straat “, voor mij vandaag even niet.
Liefs Sabina