Twee wekelijks schrijft Jules Zollner in de rubriek BLIK UIT HET VENSTER een aansprekende column over zaken uit Midden-Limburg. U mag er van genieten. Meer informatie over Jules Zollner kunt is te vinden op zijn website juzonieuws.
Vandaag: Het Miljarden Legioen.
Ze zijn met miljarden over de hele wereld.
Tussen Maastricht en Antwerpen zijn het er 150.
Ze staan ’s morgens om 5 uur op.
‘s Avonds gaan ze om 9 uur naar bed.
Radio of televisie gaan nooit aan.
Ze hebben alleen ’n kast, ’n tafel, ’n bed en ’n stoel. ’n Kamer in ’n armoedig huis. Aan de waterkant.
In de kleren lopen ze ’t hele jaar. ’t Is 10 jaar geleden dat ze iets zeiden.
Ze betalen de boodschappen contant.
Geld halen ze met het pasje.
Post lezen ze nooit uit de brievenbus.
Alles wordt weggegooid.
Ze gaan nooit naar tandarts of de dokter.
Kleren wassen ze eens per halfjaar.
Ze dragen altijd ’n pet.
Hebben ’t nooit koud of warm.
Spreken met niemand. En nooit.
Kijken stug en stuurs voor zich uit.
Ze maken drie broodmaaltijden.
In twee gedeukte thermosflessen.
De thee voor de hele dag.
Koude avondmaaltijd van de supermarkt.
Om 7 uur zijn ze op hun plaats.
De zon komt langzaam op.
Er heerst de stilte van de natuur.
In de verte gekrijs van het verkeer.
Hun gedachten passeren in lange rij.
Af en toe neuriën, kijken naar de hemel.
Hoe oud ze zijn weet niemand.
Familie, bekenden, hebben ze niet.
Niemand zegt hun goeiedag.
Op iedere vraag, geen antwoord.
De hele dag, passeert hun niemand.
Ze hebben geen telefoon en geen auto.
De moderne tijd, gaat hun voorbij.
Diensten, hebben hun vergeten.
Ze staan nergens geregistreerd.
Werken hebben ze nooit gedaan.
Ze leven zo al 40, 50 jaar.
Alleen ’n paraplu.
Tegen harde wind en regen.
Tussen hun in, is 50 meter afstand.
Je kunt er gerust naast staan.
Ze zeggen niets.
Het wereldlegioen van vele miljarden, zwijgt het hele leven lang.
Ze kijken naar ’n schip, dat passeert.
Tussen Briegden, en Neerharen.
De sluis is open. En gaat dicht.
De golfslag verstoort de rust.
De onbeweeglijkheid van de gedachten.
Ze neuriën ’n eenvoudig lied.
Uit de Sjinderhannes.
Hun ogen twinkelen.
Van plezier en levenslust.
Ze zijn de steunpilaren, de standbeelden op hun sokkel.
De restwaarden van het leven.
In een niet bestaande maatschappij.
Hun hengels liggen over het jaagpad.
Je kan alleen te voet er langs.
Vanaf Maastricht naar Antwerpen.
Langs Maaseik en Weert.
Daar linksaf naar Lozen.
Over de Hessenatie naar het grote blauwe bord van de gemeente.
Daar staat de ijscoman.
De fiets draait 180 graden.
In zes uur weer terug.
Langs 150 hengelaars.
In de wereld zijn er zóveel, als er sterren aan de hemel staan.
Het miljardenlegioen.