Inmiddels alweer dikke twee en een half jaar geleden kwamen onze zoon en schoondochter met de mededeling dat “ze zwanger waren”. Even schrikken, want eerlijkheid gebied te zeggen dat tot dat moment oma worden de ver van mijn bed show was. Sterker nog, als vrouwen uit mijn omgeving vol enthousiasme vertelde dat er een kleinkind op komst was, dan nam ik die mededeling ter kennisgeving aan. “Mijn kinderen zijn hier nog lang niet aan toe”, dacht ik altijd. Trouwens met zesenvijftig jaar was ik nog véél te jong om oma te worden!
Deze gedachten brachten mij terug naar mijn eigen oma’s. Mooie ”oude” dames met grijs haar, meestal in zo’n jurk-schort, altijd thuis en ogenschijnlijk nooit aan het werk. Je kon er onverwacht binnenlopen en in no-time kreeg je iets te drinken, natuurlijk met iets lekkers erbij. Ze hadden tijd voor je verhalen en probleempjes, ze waren er gewoon altijd.
“Nee, dit is nu nog niets voor mij. Ik sta nog volop in het leven en ben veel te druk met mijn bedrijf, baan en sociale contacten”. “Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik wil toch echt die moderne, jonge oma zijn, die allemaal leuke en spectaculaire dingen onderneemt, maar daar heb ik nu geen tijd voor”. Tijdens deze meestal nachtelijke gedachtenspinsels was daar opeens het moment van de waarheid. Toen realiseerde ik mij dat mijn oma Krieger op de dag van mijn geboorte vijfenvijftig jaar was. Haar eerste kleinkind! Ik was vijfde in de rij bij Oma Huyskens, en zij was drieënvijftig toen ik geboren werd! Op datzelfde moment kwam ook het besef dat mijn eigen moeder oma werd op haar drieënvijftigste. Zij heeft helaas niet lang mogen genieten van haar “oma-zijn”. Toen zij met achtenvijftig jaar overleed schreef mijn vader zeer treffend in haar gedachtenis prentje “Je kon niet nóg eens oma worden, je kreeg de tijd niet meer”. Zij was en blijft in mijn ogen altijd die jonge en moderne oma. Deze laatste gedachte deed mij beseffen dat ik gewoon trots moest zijn, trots dat ik überhaupt oma mocht worden. Dat was het moment waarop ik mij echt ging verheugen op de komst van mijn eerste kleinkind.
En toen, halverwege de zwangerschap kwam die ene prangende vraag: “willen jullie één dag in de week oppassen?” Volledig tegen alle verwachtingen in reageerde mijn lieve echtgenoot razend enthousiast. Oei dacht ik, dit was niet mijn plan. Natuurlijk wil ik oppassen, maar wel wanneer het mij uitkomt. Maar opa in spé zag het helemaal zitten. Hij zou de oppasdag voor zijn rekening nemen. Nadat door de kinderen diverse keren was gevraagd of hij het ook allemaal wel echt zeker wist, werden de definitieve afspraken gemaakt. De opa en oma van de andere kant gingen ook over stag. Alles geregeld dus, want ja, je wilt toch ook je kinderen tegemoet komen. Per slot van rekening liegen de kosten voor de kinderopvang er ook niet om.
In december 2018 werd onze eerste kleinzoon geboren. Alle clichés ten spijt, dan gebeurt er iets met je. Dat kleine mannetje, het kind van je eigen kind, het is zó bijzonder. Nog specialer is de onvoorwaardelijke liefde die je voelt vanaf die allereerste blik. Geweldig, trots, de mooiste baby ter wereld, dagen praat en voel je in superlatieven. Het duurt immers nog een paar maanden tot de eerste oppas sessie….
Door mijn gezondheid veranderde in mijn werk het een en ander. Deze situatie gaf ruimte, het stelde mij in staat om volledig deel te nemen aan het oppas proces, iets waar
