Rond deze tijd, zo midden in maart of april, werd in Aken op de Bendplatz de Euregio Messe gehouden.Dat was vóór de corona-tijd. Voor de Euregio Beurs was grote belangstelling.
Er deden 450 standhouders een week lang aan mee. Bezoekers, kooplieden, handelslui, vertegenwoordigers ondernemers fabrikanten en geïnteresseerden ook voor een groot deel uit Limburg en Gelderland kwamen ervoor naar Aken.
Ze bleven er soms een paar dagen.Er waren ook culturele shows en optredens.
Het ging voornamelijk om de contracten, die gesloten werden.
Dat hele economische promotie en verkoopsgebeuren van de Euregio Messe
is sinds vorig jaar ingestort. De handel met het buitenland is op z’n gat komen te liggen.
De datum werd aanvankelijk verschoven naar oktober. Het mocht niet baten.
De autoriteiten bleven onverbiddelijk. De handel, in Noordrijn Westfalen en Nederland, Limburg en Gelderland, is tijdelijk dood verklaard.
“De handel is nooit dood. De handel mag hoogstens slapen maar de handel is nooit dood.”
Dat zei Alex Goedhardt, lang geleden een keer, in 1950. Hij was leider en directeur van de gerenommeerde dassenfabriek “Corona”, in Roermond. Dankzij goed handelstechnisch inzicht en vakmanschap kwamen de Joden in Roermond, waaronder de families Goedhardt en Goudsmit, van Elgozo, en Henssen Schmitthausen, herenmode, direct na de oorlog er snel en goed bovenop.
De Euregio Messe, waarvan veel handelshuizen in de Grensregio voor hun assortiment en prijzen afhankelijk zijn, zal ook dit jaar in Aken niet meer opengaan.
Een ander evenement van grote internationale klasse en belangstelling, de CHIO paardrij kampioenschappen in de Soerst van Aken, zal dit jaar ook niet worden gehouden.
Daar waren de “captains of industry” van grote allure uit de gehele grensstreek, uit de deelstaat en uit de aangrenzende landen per traditie aanwezig. Om te gokken, te kopen en te verkopen.
Daar zat ik als heel klein bescheiden kromgetrokken mannetje temidden van de directeuren van Mannesmann, Krupp en Bayer op de tribune, omdat ik een passepartout had gekregen van een directie-secretaresse in het Akense stadhuis.
Daarvoor in ruil moest ik een keer met haar dansen op het slotfeest. Dat was de inhoud van haar “deal”: internationale belangstelling voor het CHIO. Ankie van Grunsven liep daar ook rond, in prachtige outfit met haar paard, “en daar kon je gewoon zo mee praten, onder het voorbijlopen met haar paard in het Tivoli-stadion”.
Heel Aken draaide in die tijd van het jaar, in mei, op de drukte, de hoge uitgaven en de belangrijkheid, in televisie uitzendingen, van de oud-mijnwerkersstad van 220.000 inwoners in het Nederlands-Duitse grensgebied.
Al deze feestelijkheden gaan nu niet meer door.
De economische terugslag en klap voor streek en land zijn veel groter langduriger en dieper dan iedereen op dit moment en tot nu toe nog niet in de verste verte mogelijk heeft gehouden.
Jules